Wielka wojna północna (znana też jako III wojna północna[1]) – wojna pomiędzy Rosją a Szwecją toczona na terenie Polski. Miało to miejsce na początku XVIII wieku.
Przebieg walk[]
Rosja i Szwecja chciały urządzić sobie kulturalne mordobicie. Państwa te pozawiązywały sobie różne sojusze, ale nie mogły ustalić, gdzie będą toczyć bitwy. Żeby było kulturalnie i nie było dużych zniszczeń, na plac boju wybrały sobie niezaangażowaną w całą sprawę Rzeczpospolitą. Wiedzieli, że polska armia jest niemodernizowana od co najmniej pół wieku[2] i raczej nie będzie sprawiać problemów.
Na początku było bardzo fajnie - Szwedzi chodzili sobie po Polsce wzdłuż i wszerz, czasami tocząc jakąś bitwę. Jakiś czas później Polacy jednak uznali, że wypadałoby stanowić jakiś podmiot w relacjach międzynarodowych i przyłączyć się do którejś ze stron. Tylko nie bardzo wiedzieli, który z byłych (?) najeźdźców jest mniejszym złem, dlatego zaczęli lać się między sobą. W normalnych realiach sytuacja, w której wrogowie biorą się za łby, uznawana jest za korzystną, ale Polska nie była wtedy normalnymi realiami. W sumie nie ma to nawet większego znaczenia, gdyż nasi - poza udostępnieniem placu boju - nie odegrali w tej wojnie większej roli.
Poza Polską wojna toczyła się też na innych frontach[3]: Szwecja walczyła z Danią, Rosja z Turcją itd. Ostatecznie wygrali Ruscy.
Skutki[]
Na skutek wojny Rosja zapewniła sobie szeroki dostęp do Bałtyku i przygotowała sobie dobry grunt do stopniowego podporządkowywania sobie Polski. Doświadczenia z wojny północnej przydały im się podczas wojny siedmioletniej, kiedy również urządzali sobie przemarsze wojska przez Polskę.
Przypisy