Współczynnik senności

Współczynnik senności - wartość informująca nas o tym, jak bardzo chce nam się spać. Wyraża się ona wzorem:

$\frac{T_1}{T_2 * (V_k + Z)}$,

gdzie:

• T₁ = ilość godzin, które upłynęły od wstania (h).
• T₂ = długość ostatniego snu (h).
• V_k = ilość wypitej kawy (wyrażana w litrach).
• Z = stopień zainteresowania aktualnie wykonywanym zajęciem (wyrażana w punktach od 1 do 10).

Ze wzoru można wyliczyć, że jednostką współczynnika senności jest odwrotność sumy punktolitrowej.

Normy

Przeciętna wartość współczynnika senności to ok. 0,3. Gdy współczynnik zaczyna przekraczać mniej więcej 0,6 (każdy organizm ma nieco inne progi), trochę chce nam się spać. Przy wartościach przekraczających 1 utrzymanie ciała w pozycji pionowej sprawia psychofizyczny ból. Dawka śmiertelna nie jest określona, ale prawdopodobnie jest to coś z przedziału od 6 do 8.

Przykłady

• Osoba w sobotę (T₂=10) zaraz po śniadaniu (T₁=1, V_k=0,2) czyta Bezsensopedię (Z=9). Współczynnik senności to 1/(10*(9+0,2)), czyli zaledwie 0,01.
• Uczeń na ostatniej lekcji (T₁=9) słucha nudnego monologu (Z=2). Ostatniej nocy spał 6 godzin (T₂=6). Nie pił dzisiaj kawy (V_k=0). Współczynnik senności to 9/(6*2), czyli już 0,75.
• Student jedną noc balangował, drugą pracował, teraz jest trzecia noc i uczy się do egzaminu (Z=1). Jego ostatni sen miał miejsce trzy noce temu (T₁=70) i trwał całe 3 godziny (T₂=3). Pomimo, że w międzyczasie wypił trzy litry kawy (V_k=3), jego współczynnik senności to 70/(3*(1+3)), czyli aż 5,83.